چند روزی است که بهترین دوران زندگی ام را تجربه میکنم.اما از این روزهای خوب فقط 48 ساعت باقی مانده است.نمی خواهم حتی یک ثانیه از این 48 ساعت را هم از دست بدهم.زندگی با انسانهایی که زبانت را میفهمند موهبتی است که بعد از 10 سال ،برای من دوباره رخ داده است. اما بعد از آن ،تکرار نکبت بار روزمرگی آغاز میشود.همرنگ شدن با این جمعیت هراز رنگ کار من نیست ،اما گریزی هم نیست. لمس روح غربت در سرزمین مادری دردی نیست که با کلمات بتوان آنرا بیان کرد.

نظرات شما عزیزان: